Ik ben Jos en 39 jaar. Ik heb 1 jaar geleden de diagnose P.D.D. NOS gekregen. Sindsdien weet ik soms niet meer wat ik met mijn leven aan moet. Maar dankzij de weinige vrienden die ik heb blijf ik op het rechte spoor. Vrienden krijgen was voor mij niet zo’n probleem, maar ze ook houden ging moeilijker. Ik voel me belangrijk als ik voor mijn vrienden klaar kan staan en alles voor hun kan doen. Maar als dat niet meer zo is en ze beginnen over de gevoelens die bij vriendschap horen volg ik het niet meer.
Hierdoor raak ik ook weer regelmatig vrienden kwijt. Ze begrijpen niet dat ik bang word als ik niets voor hun kan doen. De gevoelens die ze me vragen begrijp ik niet, en dat slaat weer om in agressie. Gelukkig zijn er ook mensen die me proberen te begrijpen en die mijn driftbuien voorlief nemen. Voor mij als autist zal het leven nooit makkelijk worden, maar dankzij de mensen die me proberen te begrijpen sta ik er niet alleen voor.
Over de auteur