Ik ben nu 22 jaar, en ik weet nu sinds een jaar dat ik Asperger heb. Eigenlijk heb ik altijd gevochten met de wereld, figuurlijk dan. Ik ben slim, en ik kon al heel vroeg lezen. Ik kan heel veel, maar wat ik zou kunnen toepassen op de werkelijkheid, bevindt zich vooral in mijn hoofd. Ik heb nooit een manier kunnen vinden om te zeggen wat ik voel. Dat lukt me niet. Soms zou ik willen zeggen om me met rust te laten of om een keer naar me te luisteren in plaats van over me heen te praten alsof ik er niet ben.
Maar dan slaag ik er niet in om het gevoel dat ik wil overbrengen, over te brengen op mijn stem en mijn gezicht. Ik zou wel willen dat ik zou kunnen tonen wat ik voel, maar daar ben ik nooit in geslaagd. Mensen om me heen verkijken zich op het feit dat ik mezelf vrij goed kan redden, maar ik kan niet zeggen dat het soms niet gaat. Ik heb nooit echt vriendinnen gehad, en toch is vriendschap zo belangrijk voor mij. Ik heb wel een goede vriendin gehad, maar zij woont in Nederland en ik kan me er nooit toe brengen om het huis te verlaten.
Mijn gedichten en mijn verhalen dragen al mijn frustraties, en ik ben zo bang als de mensen zouden zeggen dat ze niet goed zijn. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik altijd alles alleen heb moeten doen. Mijn ouders proberen wel, maar ze zien niet wanneer ik ze nodig heb en ze zien ook niet wanneer ik met rust gelaten wil worden. Wanneer ik zou willen dat ze zich zouden bemoeien, schijnen ze niet te zien dat ik hen nodig heb, en wanneer ik geen behoefte heb om lastig te worden gevallen, willen zij zich plots bemoeien met me.
Dan trek ik me terug in mezelf, om te voorkomen dat ik dan dingen zeg waar ik later spijt van zal hebben. Ik ben altijd het meisje geweest waar alles en iedereen misbruik van maakte, omdat ik als enige van de klas altijd alles in orde had. Ik heb tot nu altijd het goede in de mensen proberen te zien, maar zelfs ik heb mijn grenzen. Ik zou willen dat de mensen me respecteren om wie ik ben, en me niet aldoor betuttelen om wat ik nu uiteindelijk blijk te zijn.
Dat wil niet zeggen dat ik niets kan!! Ik denk dat ieder mens dat op zijn tijd wel heeft. Ik kan veel wat normale mensen niet kunnen, maar ik kan alleen op papier zeggen wat ik voel. Dat is iets wat ik nog zou moeten leren, maar wat ik waarschijnlijk nooit zal kunnen. Veel succes gewenst voor de autisten, en houd vol. De tunnel loopt niet eindeloos verder, want op een zeker punt schijnt er weer zonlicht. Ik heb mijn momenten overleefd, ook al zal ik ze nooit vergeten. Er is weinig voor nodig om dat weer te herinneren. Ik laat me alleen niet meer tegenhouden, en ik hoop dat niemand van jullie dat zal doen!!!
Over de auteur