Ik ben Richard en ben 34 jaar, en ik heb de diagnose PDD-NOS, die diagnose is gesteld in 1995 door het RIAGG, om het kort te houden: Ik heb in de jeugdpsychiatrie gezeten van 1983-1985, en om precies te zijn op Herlaarhof, en ik heb op de PAAZ in Helmond gezeten, en ik ben 2 keer opgenomen geweest voor 3 jaar in de Psychiatrische kliniek. Maar ik heb wel mijn meeste studies afgemaakt, en ik ben met het Lager Agrarisch Onderwijs begonnen, en ben geëindigd met de Talenuniversiteit, voor mijn studie Russisch en de HBO-Fontys opleiding als Ervaringsdeskundige in Autisme, maar ik heb helaas toch nog geen werk als Ervaringsdeskundige, omdat veel mensen niet weten wat Autisme is, en het ook niet willen weten, totdat ze het er zelf mee te maken hebben.
Ik heb vroeger Speciaal Onderwijs gehad, omdat ik met Autisme zat, en dat was nog niet gediagnoseerd. Maar ik ken redelijk goed leren, en mijn hoogst gemeten IQ van de IQ-tests was 120, dus dat is wel een hele prestatie, maar ik heb dan wel Hoger Onderwijs gedaan en een hoog IQ, maar helaas heb ik geen betaald werk, alleen vrijwilligerswerk, en ik zou het liefste iets met talen willen doen, of Psychologie, en Administratie ligt mij ook wel, maar dan wel met beperkte mate.
Ik woon nu Begeleid Zelfstandig met 3 andere autisten, en 2 ervan zijn vrienden van me, en eentje is kernautist, en ik begrijp hem nooit, hij komt heel egoïstisch over, en maakt bijna geen contact met ons. Maar als ze allemaal zo waren net als die kernautist was ik gek geworden, maar gelukkig ken ik met mijn vrienden wel goed praten. Ik begrijp vaak grapjes niet, en heb het sociaal moeilijk, ik ken heel zwart/wit denken, en een tussenweg is er niet.
Ook toen ik in Rusland studeerde heb ik van mijn Hospita een hoop verwijten gehad, in Rusland ben ik 2 keer 1 maand geweest, maar ik werd door een van hen vals beschuldigd voor Pedofiel,maar dat ging achter mij rug om en dat vernam ik van mijn medestudent die ook bij die Hospita woonde, en dat doet me op de dag van vandaag nog veel pijn. Ik ben 8 jaar geleden voor het laatst op studiereis naar Rusland geweest, en heb zelfs geprobeerd om zelfmoord te plegen, ik heb daar een vrouw leren kennen en heeft me zo gek gemaakt dat ik daar uit het raam gesprongen was, dus mijn hele onderbeen was verbrijzeld, en ik heb weer opnieuw moeten leren lopen, en soms nog last van mijn been.
Ik heb soms nog nare gedachtes over het leven, maar probeer te kalmeren door afleiding te zoeken, of te praten met de begeleiding, we hebben op het weekend na 7 uurtjes begeleiding per dag. Ik ben ook heel erg claimend tegenover de begeleiding, Oma en Moeder, en ik ken mijn Oma en Moeder niet missen, maar dat ik mij Autisme geaccepteerd heb, grotendeels, maar nog niet helemaal. Als kind liep ik laat en sprak ik laat, maar ben toch echt een studiehoofd geworden jaren daarna. Ik heb ook geen relatie, maar dat hoeft ook niet, want ik mis toch die fijngevoeligheid om goed te functioneren in een relatie, ik heb een lieve teddybeer, en die knuffel ik flink als ik ’s avonds naar bed ga, en ondanks dat ik 34 ben schaam ik me er helemaal niet voor, want met een teddybeer kun je geen ruzie of onenigheid krijgen en zeurt niet aan je hoofd. Ik hoop stiekem toch nog ooit wat vertaalwerkzaamheden te doen, en dan betaald, maar ik wacht maar af.Ik heb toch nog een hoop jaartjes te gaan voor dat ik in de kist lig. Maar goed, ik maak er het beste van. Mijn leven was en is niet gemakkelijk, maar als ik studeer, of vrijwilligerswerk doe, of gewoon lees dan voel ik me al veel beter. Ieder geval ik zie veel van mezelf in jullie verhalen, en dat is ook goed voor mijn acceptatie van mijn autisme.
Over de auteur