Als je geboren wordt met een autistische aandoening en een IQ van 153 (op de website van mensa gemeten), is je schooltijd een kwelling. Doordat ik constant onder mijn vermogen moest werken, verveelde ik me dood en droomde dus altijd weg. En dan moet je als kind maar eens zien dat je antwoord geeft als je moeder heel kwaad aan je vraagt waarom je zo langzaam werkt op school. Ik wist het gewoon niet; hoe kon ik weten dat ik meer geestelijke vermogens had dan mijn klasgenoten als ik in mijn eigen wereldje terugkruip omdat de echte wereld onleefbaar is? Ik durfde (uiteraard) geen grote mond tegen mijn moeder op te zetten, maar het liefst had ik gezegd: “Stel niet zulke domme vragen, trut!” In plaats daarvan kreeg ik geen woord uit mijn mond, waarop zij steeds maar harder brulde: “GEEF ANTWOORD!!!” Het enige dat ze daarmee bereikte is, dat ik steeds dieper weg vluchtte in mijn eigen hoofd.
Bijna 20 jaar geleden was ik in gesprek met een heel goede vriend (die inmiddels niet meer leeft en die ook heel intelligent was). Naar aanleiding van mijn manier van doen vroeg hij op een dag opeens aan me: “Ben jij soms autistisch?”
En daar ging bij mij geen belletje rinkelen maar een compleet carillon!
Het is bijna niet te geloven, maar nog eens vele jaren dáárna vond ik een vrouw die het leven met me wou delen en waarmee ik nu getrouwd ben. Zij kwam (zonder het eerder genoemde gesprek te kennen) tot de conclusie dat het asperger moet zijn. Wel, ik heb er nog geen dokter over gesproken, maar met wat ik daarover gevonden heb, zou dat best eens kunnen. Ik ben een mengsel van dokter House en detective Monk (uit de bekende series).
Wat een opluchting is het, als je erachter komt dat je niet gewoon “gek” bent, maar dat er een naam voor bestaat, want dat is het bewijs dat je niet de enige bent.
Over de auteur